Niels Mud en het vervallen schuurtje

door Lijn Hof

Als er geluksschetsen bestaan – en die bestaan echt (kijk hier) – moeten er ook ongeluksschetsen te vinden zijn.
Misschien zou je de schets van Niels Mud zo kunnen noemen. Zijn potloodtekening is het gevolg van een heftig ski-ongeluk in Oostenrijk.
‘We waren dat jaar met een groep van een aantal jonge gezinnen op wintersport,’ vertelt Niels. ‘Op de eerste dag van de wintersport kwam ik verkeerd ten val en lag mijn schouder uit de kom. Het gebeurde op de hoogste top van de berg. Met een helikopter ben ik, volledig verdoofd, naar het ziekenhuis vervoerd. Het was meteen duidelijk: wintersporten zat er niet meer in. Een week lang was dat erg lastig, veel van mijn vrienden waren overdag op de piste en ik zat in het huisje. Tegen het einde van de vakantie verdween de pijn wat en had ik weer zin om iets te doen. Ik heb mijn schetsboek gepakt en heb het dichtstbijzijnde, vervallen, schuurtje getekend. Het was toen erg mooi weer en ik wilde even rustig ergens zitten. Schuurtjes hebben me altijd gefascineerd; ze zijn vaak zo praktisch mogelijk gemaakt, heel klassiek als huisvorm: puntdakje, deurtje. Vaak worden ze ook vergeten en verwaarloosd. Ik teken graag dingen die mensen over het hoofd zien.’

‘Voor mij is deze schets bijzonder omdat het mijn eerste urban sketch is, zonder dat ik die term kende. Eerder tekende ik vooral denkbeeldige dingen, vaak geïnspireerd door graffiti. Ik tekende ook huisjes en schuurtjes, maar nooit naar de werkelijkheid. Ook de materiaalkeuze was ongebruikelijk. Tijdens mijn middelbareschooltijd maakte ik potloodtekeningen, maar daarna nauwelijks meer. Schetsboeken heb ik eigenlijk altijd al bij me gehad, vanaf mijn zeventiende. De pennen waar ik veel mee werk zijn Staedtler fineliners, in combinatie met inkt of Posca (verf)stiften.’

Niels heeft een voorliefde voor vervallen plekken. Nederland is wat hem betreft wel erg georganiseerd.
‘Je ziet steeds minder van die vervallen plekken; alles moet worden uitgedacht, elke vierkante centimeter moet worden benut. De natuur die een gebouw langzaam opeet is een mooi tegenovergestelde van wat wij doen: de natuur vernielen om weer iets nieuws te bouwen.’
In het buitenland is dat anders, vindt Niels. Dat zie je al meteen over de grens, in België. Een lossere omgang met bouwvallen.
Wat is daar zo mooi aan?
‘Het proces van verval ziet er altijd heel logisch uit: een boom gaat door de muur of het dak, er groeit gras en mos op, maar toch is het onvoorspelbaar en iedere keer anders.’
Niels zou willen dat we de natuur wat meer zijn gang zouden laten gaan in plaats van alles op te ruimen. Misschien is het een mooi idee om met een groep schetsers naar een rommelig landje te gaan, ergens aan de rafelrand van een dorp of stad. Er moet iets te vinden zijn, zelfs in Nederland.

Niels Mud