Inge van der Storm en de Chinese Muur

door Lijn Hof

Een vakantiefoto maken gaat snel, zelfs als je er extra je best op doet. En je weet één ding bijna zeker: de foto die je zojuist hebt opgeslagen bestaat al. Ergens. Het kan niet anders of iemand fotografeerde dezelfde bergtop, hetzelfde uitzicht, hetzelfde straatje vanuit dezelfde hoek. De meeste vakantiefoto’s hebben broertjes en zusjes, een hele rij. En al die broertjes en zusjes lijken op elkaar.
Tekenen duurt langer. Je kijkt en kijkt nog eens, beslist wat je benadrukt of weglaat. Je maakt verbinding met je omgeving. Als je later je vakantieschetsen bekijkt kun je terugreizen naar die ene plek. Je weet weer hoe warm het was of hoe koud, hoe het er rook, of het druk was of juist niet. En áls je schets ergens broertjes of zusjes heeft, weet je één ding bijna zeker: ze lijken niet op elkaar, of hoogstens een beetje. Zelfs als iemand hetzelfde straatje tekende vanuit dezelfde hoek, is het resultaat anders.

Inge van der Storm maakte een reis. Ze zou per juli 2017 met pensioen gaan en wilde dat vieren met een lange tocht. Ze nam zich voor onderweg te tekenen.
Inge: ‘Mijn reis duurde drie maanden: augustus, september, oktober. Nadat ik had uitgezocht waar ik heen wilde, heb ik mensen gevraagd om een stukje met me mee te gaan. Zo gebeurde het dat ik voor vijftig procent alleen reisde, en voor vijftig procent een reisgenoot had. Tijdens de gedeeltes die ik alleen reisde heb ik geprobeerd contact te zoeken met andere urban sketchers. Dat is gelukt in Barcelona en in Moskou.’

De reis begon in Frankrijk en via Spanje, Italië, Griekenland, Rusland, Oezbekistan, Kazachstan en China arriveerde Inge in Japan.
Inge: ‘Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk over land te gaan. Van Spanje naar Italië en van Italië naar Griekenland nam ik de boot en twee keer nam ik het vliegtuig voor een korte vlucht. De terugreis deed ik ook met het vliegtuig. En overal heb ik getekend. In de trein, op de boot, op het vliegveld, in de metro, op pleinen, in straatjes; in de Sagrada Familia, in Perugia, bij de Akropolis, in het Kremlin, in Oezbekistan, maar een van de meest memorabele momenten was het tekenen op de Chinese Muur.
Het is al een hele belevenis (en een tour de force) om de Chinese Muur te beklimmen, maar om daar ter plaatse te zitten schetsen is natuurlijk helemaal superbijzonder. Er zijn daar heel wat selfies gemaakt met mij erop. Nou is het sowieso heel leuk om ergens te zitten tekenen en reacties van mensen te krijgen. Grappig genoeg kan het per land heel erg verschillen hoe men reageert, of men überhaupt reageert! In Rusland bijvoorbeeld krijg je helemaal geen belangstelling van (Russische) voorbijgangers, in Oezbekistan heel veel.’

Deze schets van de Chinese Muur past op een ansichtkaart. Sterker nog: het ís een ansichtkaart. Inge had zich voorgenomen haar tekeningen tijdens de reis te fotograferen en de originelen naar familie en vrienden te sturen. Ze maakte meer dan 140 tekeningen/aquarellen en verstuurde er 114.
Inge: ‘ Wat ik niet verstuurd heb is óf mislukt, óf ik kon er geen afscheid van nemen. Deze tekening van de Chinese Muur is niet meer in mijn bezit, die heb ik ook verstuurd. Jammer? Ach, ik heb er een foto van, en ik heb hem opgenomen in het boek dat ik van deze reis gemaakt heb.
De Chinese Muur is geen rechttoe rechtaan muur waar je rustig op wandelen kan. Hij golft over het bergachtige landschap, dus je klimt en daalt. Soms is hij echt behoorlijk steil, dan loop je op een trap met heel hoge treden. Het uitzicht is prachtig, met het vervolg van de muur in de verte en omdat ik er in oktober was, zag ik de herfstkleuren van het landschap. Natuurlijk kon zo’n iconisch monument niet in mijn verzameling reistekeningen ontbreken.’

Een lange tocht vraagt om economisch pakken. Inge zocht op Internet naar slimme oplossingen en maakte naar een voorbeeld van Liz Steel een ondergrond van polypropeen. Daarop pasten haar twee kleine Winsor&Newton aquareldoosjes (een van 100 jaar geleden en een recent aangeschaft). Ze deelde de doosjes opnieuw in en verving dubbele kleuren door nieuwe napjes die ze vulde met Van Gogh aquarelverf uit tubetjes.

En zo kregen familieleden en vrienden van Inge zelfgemaakte ansichtkaarten. Prachtige schetsen waarvan je één ding zeker wist: ze waren uniek. En als ze toch ergens een broertje of zusje hadden, leken ze daar niet of nauwelijks op.

Meer informatie op de website van Inge.