door Lijn Hof

Je moet ergens beginnen als urban sketcher. In het begin zoek je misschien houvast en werk je volgens de regels. Wanneer ben je eraan toe om die regels weer een beetje los te laten?

Rob van Roon heeft, als zoveel andere schetsers, nooit een kunstopleiding gevolgd.
‘Ik moest het mezelf een beetje aanleren,’ zegt hij. ‘Ik ben begonnen met de klassieke aanpak: zorgen dat de verhoudingen kloppen door over mijn gestrekte arm heen te kijken en met een potloodje de hoeken en afstanden in te schatten en op papier over te brengen. Dat vond ik het minst leuke onderdeel. Interessanter was het om daarna meer detail en sfeer in mijn tekeningen te krijgen met verdunde inkt en fineliners. Soms wat waterverf.’
Strakke, technisch goed uitgevoerde schetsen, zijn vaak niet de mooiste, vindt Rob. ‘Misschien wel knap, maar vaak ook saai. Helaas is het omgekeerde ook niet altijd een succes. Enthousiast aanrommelen met alle mogelijke materialen en kleurtjes is leuk voor de maker, maar niet altijd voor de kijker.’
Naarmate hij meer ervaring kreeg, en iets meer lef, durfde hij duidelijkere keuzes te maken.
Rob: ‘Accenten leggen en delen van mijn onderwerpen weg laten. Maar dat is nog steeds wel lastig: de neiging om het gewoon te tekenen blijft groot. Wat betreft materiaal ben ik steeds vaker gaan werken met Oost-Indische inkt en een rietpen of een ander houtje met een punt eraan. Dat bevalt me nog steeds goed.’
Het avontuur zoekt hij op door niet eerst een opzet met potlood te maken, maar meteen met inkt te werken. Of hij schetst eerst met houtskool om daarna met inkt de details aan te zetten.
Rob: ‘En als ik weer eens in de technische modus aan het schetsen ben, grijpt soms de voorzienigheid in. Zo wilde ik in een schets een zijmuur een subtiele grijze schaduw geven, maar doopte mijn kwast in het verkeerde potje, met de donkerste inkt. Het resultaat was een veel krachtiger beeld. Voorzichtigheid is vaak je grootste vijand.’

Rob is naar de Betuwe verhuisd en werkt in plaatsjes als Buren, Wijk bij Duurstede en Culemborg.

Rob: ‘Dit was zo’n ochtend waarin alles samen kwam. Een mooie dag in maart in het rustige, sfeervolle Buren. Een plekje gevonden zonder last van gemotoriseerd verkeer en ik kreeg koffie aangereikt door een aardige bewoonster. En de ooievaar ging op tijd op zijn nest staan voor een portret in twee lijntjes. Ik teken graag met een simpel puntig takje en Oost Indische inkt. Voor deze tekening heb ik twee vellen A3 aan elkaar geplakt. Ik heb bewust rechtsonder een deel open gelaten om het niet te rommelig te maken. Het poortje linksonder heb ik extra zwart gemaakt. Daar kijk je dan als eerste naar. Je blik gaat via de daken schuin omhoog en eindigt bij de ooievaar.’

Misschien was die ooievaar een extraatje. Een kleine bonus van de voorzienigheid als beloning voor het lef om de regels los te laten.

Rob van Roon