Chantal Wentink en Kasteel Slangenburg

Doetinchem, oktober 2018.
Moleskine Watercolour Album 29.7×21 cm (A4).
TWSBI vulpen met fine nib, gevuld met Super5 Waterproof Ink – Frankfurt Grey. Derwent Inktense en Faber Castell aquarelpotloden. Daniel Smith aquarelverf. Rosemary and Co R12 Pocket Sable/Nylon Blend Dagger penseel, size 1/4.

door Lijn Hof

Bij urban sketchen hoort delen. Je ziet elkaar tijdens het schetsen en bekijkt elkaars tekeningen, of je werkt stilletjes in je eentje en deelt je schetsen naderhand op Internet. Of niet, dat kan ook. Niemand die je ertoe verplicht, maar in het Urban Sketchers manifest staat niet voor niets: We support each other and draw together. We share our drawings online. We show the world, one drawing at a time. Op internet deel je je werk met bekenden én onbekenden. De urban sketchers gemeenschap is groot en divers. Al tekenend maak je ook vrienden dichter bij huis. Je ontmoet schetsers met wie je soms wat vaker optrekt. Ook dat is delen.
En het kan nog dichterbij.

Chantal Wentink tekent regelmatig met haar vader. ‘Ik vind het heel bijzonder dat ik samen met hem schets. Ik ben in januari vorig jaar voor het eerst met de urban sketchers mee geweest. In Utrecht. En toen ik hem erover vertelde was hij meteen enthousiast om mee te gaan. We hadden nog nooit eerder samen zoiets gedaan, maar het was een groot succes. In de vrieskou hebben we in Arnhem getekend bij het Elizabethgasthuis. Mijn vader is bouwkundige en met het grootste gemak zet hij gebouwen met een ingewikkeld perspectief op papier. Ik doe er allemaal wat langer over en worstel af en toe met de dingen er juist op krijgen. Hij op zijn beurt wil het wat artistieker proberen te krijgen en niet alleen maar bouwkundig juist. Ik vind het ontzettend leuk en bijzonder om dit met mijn vader te doen.’

Vorig jaar oktober tekenden ze samen Kasteel Slangenburg. Door de schets die ze toen maakte, begreep Chantal hoe belangrijk herinneringen kunnen zijn.
Chantal: ‘Onlangs hebben twee oud-klasgenoten van mijn lagere school in Doetinchem het initiatief genomen de hele klas zes, een groep van drieëntwintig mensen, weer bij elkaar te brengen. Binnen twee dagen hadden we iedereen gevonden, inclusief de leraar, die inmiddels drieënnegentig is en tegenwoordig in Amsterdam woont. In een week tijd zijn er meer dan vijftienhonderd berichtjes over en weer gegaan op de groeps-app. Veel herinneringen ophalen: halve herinneringen, elkaar aanvullen, helemaal niet meer weten waar een bepaalde foto is genomen. Ontzettend leuk en intussen hebben we het er ook over hoe ieders leven er nu uitziet. Huisdieren, hobby’s, gezinnen, werk. Het is erg levendig allemaal en het mooiste vind ik de kleine herinneringen: de kapotte veer die uitstak uit een zitting van de auto van een van de ouders (waar niemand op wilde zitten), voor twee gulden de tweede helft van de Graafschap mee kunnen pikken, iemand die van de zenuwen van het toneel viel bij de generale repetitie van de eindmusical, de dansfeestjes bij kinderen thuis (met in één geval zelfs een schuifeljury).’
Chantal legt uit wat dit met haar schets te maken heeft. Ze komt eigenlijk nooit meer in Doetinchem, realiseerde ze zich. Haar vader is al lang geleden naar Lichtenvoorde verhuisd. Toch hebben ze heel toevallig een keer samen in Doetinchem geschetst, in oktober vorig jaar.
Chantal: ‘Het was zonnig herfstweer. Ik weet zeker dat de herinnering aan die dag niet zal vervagen. Zodra ik de schets zie, zal ik weer precies weten hoe het was, hoe het voelde om daar te zitten, in dat weiland op mijn wankele krukje, en hoe mijn vader (toch bijna dertig jaar ouder) het voor elkaar kreeg meerdere schetsen staand te volbrengen, terwijl ik er veel langer over deed. Zonder deze schets zou ik over pakweg tien jaar echt niet weten dat ik hier met mijn vader ben geweest. En nu, met het proberen terug te vinden van de lagere school herinneringen, merk ik hoe belangrijk ik dat vind. Ik moet al eerder bij dit kasteel geweest zijn, ergens in mijn jeugd, maar heb daar echt geen herinnering meer aan.’

Chantal: ‘Als ik naar de schets kijk, zie ik dat ik flinke vooruitgang heb geboekt in een klein jaar tijd. Het perspectief klopt volgens mij best aardig en ik was wat minder voorzichtig met de aquarelverf dan tijdens mijn eerste sketch-uitje (toen heb ik de aquarelverf niet uit mijn tas durven pakken uit angst mijn tekening te verpesten). De eerste opzet heb ik gedaan met aquarelpotlood.’

De reünie van de lagere school is gepland voor komende oktober.
Chantal: ‘Ik denk niet dat ik op die dag zal schetsen. Ik zal veel te druk hebben met kletsen en het ophalen van herinneringen. Maar misschien dat ik ervoor of erna toch even een schets van de locatie probeer te maken, om het gevoel vast te leggen en mijn geheugen een handje te helpen als ik hier over, tien of twintig jaar op terugkijk.