Ontmoeting Urban Sketchers Chicago

Marike Stokker is kunstenares en ze is een vaste, enthousiaste deelneemster aan urban sketcher bijeenkomsten. Tijdens haar vakantie in de Verenigde Staten ging ze op zoek naar urban sketchers in Chicago. Wij vroegen haar een een verslag te maken van deze ontmoeting. – Webredactie USK NL

door Marike Stokker

Eind september stapte ik ’s ochtends op het vliegtuig naar Chicago om mijn zoon voor het eerst op zijn nieuwe plek in de Verenigde Staten op te zoeken. Hij woont al 10 jaar op verschillende plekken in de VS, maar sinds juni zijn hij en zijn vrouw in Lake Bluff, een klein dorpje ten noorden van Chicago aan Lake Michigan, neergestreken.

Vliegen is wachten, maar als urban sketcher is dat geen probleem: ik heb al veel schetsen van diverse vliegvelden. Het leuke van Schiphol is, dat je ook een goed gezicht op het vliegveld zelf hebt, met alle bedrijvigheid van dien. Zodra je even opkijkt van je schets, is er al weer een karretje verplaatst, een auto neergezet, een slurf verdwenen of een vliegtuig vertrokken. Op de eerste schets heb ik me geconcentreerd op de wirwar van food-karretjes op de voorgrond. Tijdens de vlucht van negen uur (!) had ik alle tijd om de tekening af te maken en drie films te zien.

Voordat ik ging, had ik me ingeschreven bij de groep Urban Sketchers Chicago. Zij komen één keer per maand bij elkaar, maar helaas viel mijn bezoek net buiten die bijeenkomsten. Ik heb toen via Facebook een bericht geplaatst van mijn aanwezigheid in Chicago en van de wens om met een aantal van hen samen te schetsen. Daar kwam veel respons op en Anna Rappaport heeft uiteindelijk een minisketchcrawl georganiseerd.

Ik had inmiddels al een aantal schetsen gemaakt van het leven van mijn familie in Lake Bluff, die op mijn eigen blog te lezen zijn. In dit bericht voor Urban Sketchers Nederland vertel ik over mijn bezoek aan de stad. In het begin van de week was ik naar Chicago gereisd om de weg te verkennen.

Er loopt een boemeltje via Lake Bluff naar Chicago. Er zijn 20 stops en hij doet er anderhalf uur over. Alle tijd om te tekenen. Alleen rijden de treinen daar niet zo gelijkmatig als in Nederland. Het was een en al geschok en geslinger. Ik had moeite om op mijn stoel (zonder leuning) te blijven zitten, laat staan een rechte lijn te trekken. Ik zat boven in de dubbeldekker. De ruimte boven staat in verbinding met de onderste ruimte en de conducteur loopt beneden rond. Hij reikt naar boven om de kaartjes te knippen.

Het station waar je aankomt is het Ogilvie Transportation Center en het ligt midden tussen de wolkenkrabbers. De beste manier om een nieuwe stad te verkennen is te voet. Ik moest vlak bij de Chicago River zijn en dat was mijn doel. Linksaf, een blok verder en ik liep al op een brug. Weer naar links voorbij The Lyric Opera of Chicago en na twee bruggen kon ik afdalen naar de Chicago River Walk, een boulevard voor wandelaars langs de oever van de Chicago River. Een ideale plek voor tekenaars. Je kunt overal zitten en tekenen. Dat heb ik gedaan. In dit geval de Wells Street Bridge. Op de achtergrond zie je de Marina Towers. Architect Bertrand Goldberg. Ronde woontorens met schelpvormige balkons. Ze stonden er al toen ik 40 jaar geleden voor het eerst in Chicago was. Bruine inkt in mijn Lamy Safaripen, aquarel, grijze Copic markers en witte gelpen.

Ik had vrijdag met Anna Rappaport bij het Langham hotel, vlak bij die Marina Towers afgesproken. Ik was al vroeg uit Lake Bluff vertrokken en voor de afspraak had ik nog tijd voor een klein schetsje van Dearborn Street Bridge. Joann Harling en Sylvia Ramsay kwamen ook.

Het was die dag wat frisjes met buien, dus we gingen voorbij de Trump Tower naar de vlakbij gelegen Ghirardelli Ice Cream and Chocolate Shop. Vanaf de tweede verdieping had je uitzicht op de Michigan Avenue Bridge, de North River en de aanbouw van een nieuwe wolkenkrabber. We konden voor het raam zitten, onze bestelling werd gebracht (in mijn geval een bescheiden cappuccino) en verder werden we niet lastig gevallen. De dames bestelden nog een ijsje. Aan het eind van de middag beloofden we elkaar weer te ontmoeten als ik volgend jaar terug kom. Ik hoop dan wel dat ik het kan plannen op een officiële urban sketch bijeenkomst. Deze ontmoeting was hartverwarmend; er werd gekust ten afscheid en ze brachten me gezamenlijk naar de gele River Taxi, die me voor 4 dollar terug bracht naar het station.

Om het verhaal rond te maken, nog een klein schetsje van het wachten op vliegveld O’Hare op de terugreis.

Bedankt voor je verhaal, Marike! Volg haar verdere avonturen in de Verenigde Staten en nog veel meer teken- en schilderverhalen op het blog van Marike.