door Ruud Otten
In de MaΕri-taal wordt het Te Whanganui-a-Tara genoemd (letterlijk Wellington Harbour). De hoofdstad van Nieuw-Zeeland staat bekend om zijn winderige omstandigheden. De zuidelijkste hoofdstad ter wereld voelt minder stedelijk aan dan Auckland. Wellington is, qua bevolking, de op een na grootste stad van het land na Auckland.
In de vorige blogpost heb ik al vermeld dat ik voor 3 dagen in Wellington zal verblijven (tot zondag 16 april).
EN: The English version of this article can be found here.
NL: De Engelstalige versie van dit artikel kun je hier vinden.
Op deze vrijdagochtend 14 april besluit ik een wandeling te maken naar Cuba Street, dat winkels en kapperszaken heeft in Cubaanse stijl. Daar nam ik Fish & Chips als vroege lunch voor een vismarkt. Helaas was ik nog niet in de stemming om te schetsen.
Na de lunch ben ik met de ‘cable car’ (een bergtrein) de heuvel op gegaan. De trein vertrekt een paar deuren verder van mijn appartement. Vanaf de heuvel heb je een prachtig uitzicht op de stad.
Ik besloot het pad af te lopen door de botanische tuin. Ik stopte bij de eendenvijver en nam even pauze op een bankje en haalde mijn schetsmateriaal tevoorschijn. Ik besloot de eendenvijver en het prieel ernaast te schetsen. Enkele voorbijgangers stopten om te kijken wat ik aan het doen was. Ik hou van deze vriendelijke gesprekken die me onderbreken, omdat ik na deze korte pauzes weer met een frisse blik naar de scène kan kijken. Ik besluit het simpel te houden omdat ik nog maar net aan het opwarmen ben.
Op zaterdag sloot ik me aan bij de geweldige groep van Urban Sketchers Wellington. Hun schetswandeling bracht ons naar ‘The Beehive’, dat deel uitmaakt van de parlementsgebouwen van de hoofdstad. Het was slechts een korte wandeling vanaf mijn appartement op Lambton Quay. Bij het naderen van het gebouw voelde ik enige opwinding om het beroemde gebouw voor me te zien. Ik voegde me bij de groep voor het gebouw en ik had het geluk dat ik het gloednieuwe boek ‘Pages In The Wind: Urban sketching in Wellington β’ Te Whanganui a Tara‘ kon kopen. Een prachtig souvenir voor thuis.
Terwijl ik op een bank zat, kletsend en schetsend met Debbie Boorman, trok een onverwacht schouwspel onze aandacht – een groep toegewijde verpleegkundigen, vurig opkomend voor hun rechten. Hun stemmen vulden de lucht, resonerend met kracht en eenheid, en markeerden een gedenkwaardig protest. Ik besloot het protest in mijn schets op te nemen. Na de schetswandeling ging de groep naar een bar en ik voegde me bij deze vriendelijke groep schetsers voor een welverdiend biertje. Het was leuk om Dave Black, Andrew James en zijn vader, Sharon Alderson en vele anderen te ontmoeten, die ik de week erna weer zou ontmoeten op het symposium.
Toen de dag overging in de avond, leidde mijn wandeling me naar een charmant lokaal eethuis, ‘Go Vietnam’. Verstopt in een hoek van het stadscentrum, lokte deze plek met de geur van authenticiteit. Terwijl ik wachtte op mijn Vietnamese maaltijd, schetste ik de sausflessen op mijn tafel. Het was een heerlijke maaltijd, die een enerverende dag afrondde. De ervaringen van de dag herinnerden me weer aan de schoonheid en levendigheid van het leven hier in Wellington.
Morgen moet ik vroeg opstaan om de Northern Explorer trein weer te nemen, terug naar Auckland, om eindelijk de andere symposiumdeelnemers te ontmoeten. Binnenkort meer dus in volgende aflevering.
In een reeks schetsen en korte verhalen neem ik je mee naar het Noordereiland van Nieuw-Zeeland. Dit zijn de vruchten van mijn verkenningen rond de tijd van het Internationale Urban Sketchers Symposium in Auckland in april 2023.
Recente reacties